Certyfikowane szkolenia z medycyny naturalnej - egzaminy MEN

 Jeden z podstawowych problemów nowoczesnej medycyny to dezintegracja i izolacja różnych jej dziedzin utrudniająca zrozumienie jednolitej natury człowieka, jego zdrowia i chorób. W ciągu ostatnich dwóch stuleci ludzkość z zachwytem zbiera plon rozwoju nauk ścisłych i przyrodniczych: odkrycie subtelnej budowy żywej materii, dekodowanie chemicznej struktury bardzo złożonych organicznych substancji i ich synteza, stworzenie wirtuozowskiej techniki… Ale większość tych osiągnięć opiera się na teoretycznych zasadach fizyki Newtona i molekularnym paradygmacie chemii i biologii. Podział żywego obiektu na najdrobniejsze jednostki strukturalne – komórki i molekuły oraz tendencja odwrotna – w kierunku postrzegania żywego organizmu jako ogromnego zbioru tych właśnie komórek i molekuł, swego rodzaju chemicznego agregatu, jak dotychczas stanowi metodyczną podstawę praktycznej medycyny. I o ile w XIX w. jeszcze podejmowano próby przeciwstawienia koncepcjom mechaniczno-materialistycznym idei o sile "życiowej" (witalnej), subtelnych energiach, naturalnym "magnetyzmie" i temu podobnych rzeczach, to ze względu na swój zewnętrzny prymitywizm do początków XX w. idee te zostały trwale wyparte z naukowej polemiki i umieszczone w kategorii szarlatanerii. Przedstawiciele dominującego w nauce kierunku z czasem zdołali utrwalić w społecznej świadomości teoretyczną poprawność swojego modelu człowieka w takim stopniu, że dzisiaj nikogo nie dziwi porównanie leczenia człowieka do naprawy jakiegoś mechanizmu.

Tymczasem całościowe (holistyczne) poglądy na naturę zdrowia i chorób człowieka rozwijają się nieustannie, począwszy od chwili, kiedy to uznano je nienaukowymi. Właśnie dogłębne badania naukowe Czyżewskiego (kosmobiologia), Wiernadskiego (noosfera i interakcje informacyjne), Gariajewa (falowa natura kodu genetycznego), Gerbera (informacyjno-falowe procesy w naturze i organizmie człowieka), Ż. Benwienista (biologiczne efekty dużych rozcieńczeń substancji), Sitko i F.A. Rorr (kwantowa organizacja obiektów biologicznych według typu laserowego) pozwalają przywrócić całościowe, niewypaczone postrzeganie żywej materii, w oparciu o to, że materia to zawsze nie tylko substancja, lecz również pole.

W żywym organizmie, gdzie prawie każda molekuła białka jest źródłem promieniowania elektromagnetycznego, a każda komórka reprezentuje sobą oscylacyjny obwód elektryczny, składnik elektromagnetyczny jest tak samo ważny, jak i komponent chemiczny.

Nasza charakterystyka człowieka będzie pełniejsza, jeżeli powiemy nie tylko o tym, że organizm człowieka zawiera 3 kilogramy molekuł ATP, lecz również o tym, że między wierzchołkiem głowy a podeszwami stóp istnieje różnica potencjałów równa 400 V. Opis funkcjonowania organizmu będzie też dokładniejszy, jeżeli oprócz pomiaru ciśnienia tętniczego i poziomu hemoglobiny we krwi będziemy w stanie zmierzyć poziom przewodnictwa elektrycznego w określonych strefach powierzchni ciała i te wskaźniki scharakteryzują stan narządów wewnętrznych i układów.

Życie na Ziemi rozwija się na tle pól elektromagnetycznych, fluktuujących i współbrzmiących z podobnymi polami i różnorodnymi strukturami polnymi wszechświata. Można mówić o "elektromagnetycznej homeostazie", czyli poprawnej i zgodnej pracy wewnętrznych oscylatorów elektromagnetycznych, zapewniających pełnowartościowy, zdrowy stan komórkom, tkankom i narządom. Istnieje szereg dowodów, że jedną z przyczyn powstawania różnych rodzajów patologii, jak również i dokładnym ich znacznikiem może być zakłócenie lub wypaczenie poprawnych częstotliwości elektromagnetycznych właściwych komórkom organizmu.

Dziedzina medycyny bazująca na uznaniu ważnej roli zewnętrznych i wewnętrznych elektromagnetycznych, torsyjnych i innych pól, jak również opisująca biologiczne efekty tych pól, sposoby ich "poznawania" i korektę przy ich zakłóceniach – to medycyna bioenergoinformacyjna. Na obecnym etapie jej rozwoju czołowe pozycje w niej zajmują metody diagnostyki elektropunkturowej i leczenia przy pomocy elektropunktury. Ich początki zostały szczegółowo opracowane przez niemieckiego lekarza R. Volla i później uzupełnione przez jego licznych zwolenników (Shmidta, Kramera, Schimmela, Gotowskiego).