Metoda Volla - krótka historia

Reinhold Voll urodził się 17 lutego 1909 roku w Berlinie. W 1927 roku zdał na wydział architektury wyższej uczelni technicznej w Stuttgarcie, lecz interesował się medycyną i w 1930 roku przeszedł na wydział medyczny Uniwersytetu Eberharda Karola w Tybindze, a potem kontynuował naukę w Instytucie Medycyny Tropikalnej w Hamburgu. W 1935 roku obronił doktorat. Od 1935 do 1938 roku pracował jako ordynator w Instytucie Medycyny Sportowej w Hamburgu. Od 1938 zajmował się zagadnieniami profilaktyki zdrowotnej i studiował medycynę Wschodu. W 1953 roku wraz z inżynierem Fritzem Wernerem stworzył urządzenie, które nazwali Diatherapuncteur, na którego bazie opracował własną metodę diagnostyki i terapii elektropunkturowej. W 1955 roku utworzył „Towarzystwo elektroakupunktury KUF” (obecnie używamy pojęcia elektropunktura zamiast elektroakupunktura).

Niektóre źródła wśród oznaczeń podają medal Gufalanda, chociaż nie ma żadnych potwierdzeń, by takie odznaczenie kiedykolwiek istniało. Inne legendy głoszą jakoby Reinhold Volla opracował swą metodę jak pracownik obozu koncentracyjnego podczas testów na ludziach, lecz co ciekawe tego typu informacje występują wyłącznie na stronach internetowych przeciwników metody Volla i nie znajdują żadnego potwierdzenia.

Metoda Volla przeszła badania kliniczne oraz przeszła próbę czasu i nadal z powodzeniem rozwija się dzięki wysiłkom mnóstwa specjalistów na całym świecie. Według danych WHO metoda ta jest uznana i stosowana przez lekarzy we wszystkich krajach rozwiniętych.

Podstawy metody Volla

Metoda Volla stanowi niezwykle udaną próbę połączenia osiągnięć tradycyjnej starożytnej chińskiej terapii akupunkturowej, homeopatii i współczesnej medycyny. Organizm ludzki postrzegany jest w niej jako całość, złożony samoorganizujący się system mający wszystko co jest potrzebne do zachowania homeostazy (równowagi wewnętrznej). U podstaw metody Volla leży nowatorska metoda połączona z aparaturą w celu ustalenia stanu czynnościowego narządów wewnętrznych i układów człowieka przez pomiary przewodnictwa elektrycznego w określonych aktywnych biologicznie punktach i aktywnych biologicznie strefach (narządy, to na przykład serce, płuca, wątroba, oko itd.; układy, to układ oddechowy, układ moczowo-płciowy, układ oporowo-ruchowy itp.).

Według tych wskazań można ocenić, które narządy są zaburzone pod względem adaptacji lub są zaangażowane w proces patologiczny, przy czym nawet we wczesnym, przedklinicznym etapie rozwoju choroby, gdyż każdej zmianie patologicznej zawsze towarzyszy zaburzenie przewodnictwa w określonym punkcie biologicznie aktywnym. Analizując wskazania przewodnictwa można też obiektywnie ocenić praktycznie każdy rodzaj terapii.

Kluczową rolę w diagnostyce metodą Volla odgrywa odkryte przez samego Volla zjawisko, które nazwał fenomenem testowania medykamentów. Jego istota polega na tym, że wskazania przewodnictwa w punkcie biologicznie aktywnym są zależne od środków leczniczych i zmieniają się w zależności od ich zastosowania. Pomiary są reprezentatywne i powtarzalne. Najważniejsze jest to, że nie trzeba samych środków leczniczych wprowadzać do organizmu pacjenta, aby ustalić ich wpływ na określone narządy. Wystarczy tylko zapewnić włączenie ich do obwodu pomiarowego.

W zasadzie samo zjawisko takiego wpływu środków leczniczych na organizm znane jest od dawna i istnieją różne metody diagnostyczne oparte na tym zjawisku. Najstarszą z nich jest diagnostyka z pulsu, którą do tej pory stosują lekarze tybetańscy i chińscy. Pozwala ona przy pomocy charakteru zmian fal pulsacyjnych określić wpływ różnych medykamentów na organizm. W starożytnych Indiach opracowano metodę doboru środków leczniczych przy pomocy różnych wahadełek i pierścieni zmieniających charakter swego ruchu w zależności tego, czy testowany medykament nadaje się dla pacjenta.

Spośród bardziej współczesnych metod istnieje metoda dwupalcowego napięcia mięśniowego opracowana przez japońskiego lekarza Omurę w 1981 roku. W celu przeprowadzenia badania pacjent łączy w pierścień palec wskazujący i kciuk prawej ręki z taką siłą, by lekarz nie mógł ich swobodnie rozdzielić. Następnie sondą akupresorową lekarz uciska określone punkty biologicznie aktywne i równocześnie ocenia dynamikę zmian napięcia mięśni połączonych palców, czyli usiłuje je rozedrzeć. Obniżenie napięcia mięśni palców podczas ucisku na określony punkt biologicznie aktywny świadczy o tym, że zaatakowany narząd został ustalony. Następnie w lewej ręce pacjenta umieszcza się testowany medykament i procedura testowania jest kontynuowana dopóki lekarz nie odnotuje nasilenia napięcia mięśniowego palców. Badania kliniczne metody Omury w wiodących ośrodkach medycyny tradycyjnej w USA i w Japonii wykazały, że przy jej pomocy można uzyskać wiele informacji oraz dokonać indywidualnego doboru środków leczniczych.

Niemal równocześnie z metodą Omury w Europie opracowano tak zwany test kinezjologiczny. Zaatakowany narząd lub układ ustala się podobnie jak w teście Omury, tylko oceniając zmianę napięcia mięśni lewej lub prawej ręki pacjenta wyciągniętej pod kątem prostym w stosunku do tułowia. Identycznie odbywa się dobór medykamentów. Za optymalny dla pacjenta uznaje się środek, pod którego wpływem nasila się napięcie mięśni ręki, czemu towarzyszy jej ruch z niewielkim wyrzutem w górę podczas próby opuszczenia jej przez lekarza. Ciekawe, że pierwsze próby testowania kinezjologicznego prowadzono na zawodnikach podnoszących ciężary (sztangistach), naturalnie mających niezwykle silne ręce. Niemniej wystarczyło takiemu sportowcowi dać do ręki jedną ampułkę z mirorelaksantem (środkiem rozluźniającym mięśnie), jak jego napięcie mięśniowe zmniejszało się na tyle, że drugą rękę z łatwością mogła doprowadzić do pionu każda kobieta.

W ten sposób oddziaływanie środków leczniczych na organizm bez potrzeby ich wprowadzania do ciała niewątpliwie istnieje. Jednak mechanizm tego zjawiska po dziś dzień nie jest jasny. W chwili obecnej nie da się bezpośrednio zmierzyć takie oddziaływania. Można je ocenić wyłącznie pośrednio, rejestrując pewne reakcje organizmu: zmianę charakteru fali pulsacyjnej, napięcia mięśniowego lub przewodnictwa w punkcie biologicznie aktywnym. Spośród wszystkich tych metod rejestracja przy pomocy aparatury jest najdokładniejsza. Takiej rejestracji dokonuje się przy pomocy metody Volla oraz opracowanej później metody Schimella zw. Vegatest.

Odkryty przez Volla fenomen testowania medykamentów stał się bodźcem do opracowania absolutnie nowej technologii czynnościowej diagnostyki organizmu człowieka i ustalania reakcji organizmu na dosłownie każde oddziaływanie. Testując tak zwane nozody (potencjonowane preparaty z tkanek chorych narządów) i organopreparaty (potencjonowane preparaty ze zdrowych narządów i tkanek), można ustalić czynniki etiologiczne (pierwotne przyczyny) chorób, przy czym nawet we wczesnych stadiach przedklinicznych (zanim pojawią się objawy subiektywne – ból, swędzenie, nadczynność, niedoczynność itd.). Dość łatwo określić niedobór w organizmie poszczególnych mikroelementów, występowanie helmintów, grzybów itp. Można dokonać indywidualnego doboru wszelkich środków homeopatycznych i alopatycznych oraz ich dawek. Udaje się wykryć obciążenie przez czynniki elektromagnetyczne, radioaktywne, geopatyczne, fizyczne, chemiczne i infekcyjne. W ramach terapii metoda Volla, Vegatest pozwala dokonać indywidualnego doboru środków leczniczych, leczyć kopiami informacyjnymi preparatów, wykonywać leczenie impulsami o niskiej częstotliwości (biorezonans egzogenny), wykonywać terapię BRT.