Metoda Schimmela (VEGATEST)

Ogólne założenia

Metoda wegetatywnego testu rezonansowego została zaproponowana w 1978 roku przez niemieckiego uczonego Helmuta Schimmela. Opiera się ona na metodzie Volla i bioelektronowej diagnostyce czynnościowej metodą W. Schmidta i H. Pflauma. Pierwsze aparaty do prowadzenia rezonansowego testu wegetatywnego – Vegatestu i pierwsze specjalistyczne zestawy testowe zostały wdrożone do praktyki klinicznej przez niemiecką firmę Vega. Potem, dalszy wkład w rozwój tej metody wniósł Keller, Kempe, Morli, Schreidman oraz rosyjska firma Imedis. Metoda vegatest posiada zezwolenie Ministerstwa Zdrowia w Rosji i na Ukrainie. Do vegatestu stosuje się zmodyfikowane (pod względem techniki lub oprogramowania) urządzenia Volla i specjalne zestawy testowe składające się z:

• preparatów testowych służących do zwiększenia wrażliwości pomiarów,

• preparatów testowych wskazujących na określone choroby (nozody),

• preparatów testowych, które mogą ustalić lokalizację schorzenia i jego postać.

Vegatest, to integralne podejście do oceny stanu człowieka na podstawowych poziomach czynności życiowych organizmu: strukturalnym (układ oporowo-ruchowy), biochemicznym (przemiana materii), psychoemocjonalnym.

Vegatest daje możliwość ustalenia:

• charakteru procesu patologicznego: zapalny, alergiczny, toksyczny, zwyrodnieniowy, nowotworowy,

• lokalizację procesu, stadium jego rozwoju i rozległość (łagodny, złośliwy, z przerzutami lub bez),

• rodzaju czynników chorobotwórczych wywołujących infekcję lub ich połączenia (wirusy, bakterie, pierwotniaki, helminty itd.),

• wpływ na pacjenta czynników z otoczenia (obciążenia geopatyczne, promieniowanie elektromagnetyczne, substancje toksyczne),

• wpływ na pacjenta różnych czynników psychoemocjonalnych wywołujących zaburzenia psychosomatyczne i wewnętrzne,

• wpływ na pacjenta każdej terapii.

Wskazania i przeciwwskazania do zastosowania vegatestu są takie same jak w przypadku metody Volla.

Technologia dokonywania pomiarów metodą vegatest przewiduje kilka etapów:

Obciążenie czynnościowe. Jest to wstępne oddziaływania na pacjenta mające na celu wykrycie u niego zaburzeń regulacyjnych podczas dalszego badania, lecz wykonanie tego pierwszego etapu nie jest konieczne. Obciążenie czynnościowe może odbywać się:

• przez egzogenną terapię BRT pobudzającą o częstotliwości 13Hz na końcowych punktach meridianu układu limfatycznego Ly1 z prawej i z lewej strony,

• przez egzogenną terapię BRT o częstotliwości 13HZ na strefach według siedmiu odprowadzeń według następującej kolejności: ręka-ręka, noga-noga, głowa po prawej – głowa po lewej, głowa po prawej-prawa ręka, głowa po lewej-lewa ręka, prawa ręka-prawa noga, lewa ręka-lewa noga.

Dobór punktu reprezentatywnego. Najpierw wybiera się jakikolwiek biologicznie aktywny punkt na ręce pacjenta. Następnie umieszcza się w nim elektrodę i uciska nią punkt płynnie zwiększając nacisk do 100, 200 gramów, przy czym uciskać można najwyżej przez trzy sekundy. Wskaźnik przewodnictwa będzie przy tym najpierw się zwiększał, a następnie ustabilizuje się na poziomie plato. Potem należy nie odrywając elektrody od punktu płynnie zmniejszyć nacisk niemal do zera. Wskaźnik przewodnictwa zmniejszy się przy tym. Potem trzeba znów płynnie zwiększyć nacisk elektrody na punkt i jeśli wskaźnik przewodnictwa osiągnie poprzednią wartość, to punkt ten uznaje się za reprezentatywny. Jeśli zaś wskaźnik przewodnictwa nie dochodzi do poprzedniej wartości, punkt ten jest bezużyteczny. Nie może on zostać wykorzystany do diagnostyki i należy odszukać inny.

Zmiana wrażliwości urządzenia. Skala pomiarowa urządzenia zostaje sztucznie rozciągnięta, tak aby maksymalne przewodnictwo występowało nie na poziomie 100 jednostek, lecz na poziomie 80 jednostek. Z reguły robi się to przy pomocy zmiany ustawienia w programie komputerowym.

Podłączenie organopreparatu Epiphysis D26. Zastosowanie preparatu Epiphysis D26 pozwala zwiększyć wrażliwość wegetatywnego układu nerwowego pacjenta na testowane preparaty. Najpierw do obwodu pomiarowego należy podłączyć jedną dawkę Epiphysis D26 z kasety testowej lub z selektora i zmierzyć przewodnictwo punktu biologicznie aktywnego. Następnie podłącza się dwie dawki i tak aż do czterech za każdym mierząc przewodnictwo. Ilość dawek, przy której przewodnictwo nie zmniejsza się uważa się za optymalną. Następnie dawki te powinny być stopniowo podłączane do obwodu pomiarowego.

Prowadzenie pomiarów bezpośrednich. Podczas badania metodą vegatest przyjęło się podążać od ogółu do szczegółu. Najpierw należy ustalić czy występują u pacjenta zaburzenia w podstawowych narządach i układach i czy oddziałują na niego niekorzystne czynniki z otoczenia (obciążenia geopatyczne, promieniowanie elektromagnetyczne, substancje toksyczne). W tym celu należy kolejno podłączać do obwodu pomiarowego odpowiednie preparaty testowe z kaset testowych lub z selektora i za każdym razem mierzyć przewodnictwo. Jeśli przewodnictwo wynosi mniej niż 80 jednostek, to test uważa się za pozytywny (czyli dany czynnik ma wpływ na organizm), jeśli przewodnictwo będzie na niskim poziomie – test jest negatywny (dany czynnik na organizm nie wpływa).

Diagnostyka przy pomocy filtrów. Najpierw przy pomocy preparatów testowych należy odszukać porażony narząd. Przypuśćmy, że wskaźnik wyjściowy przewodnictwa w punkcie biologicznie aktywnym wynosi 80 jednostek. Przy podłączeniu do obwodu pomiarowego organopreparatu Wątroba D4 wskaźnik przewodnictwa staje się niższy niż 80 jednostek – wskazuje to na porażenie wątroby. Teraz trzeba wykryć charakter porażenia. Przypuśćmy, że jest to wirusowe zapalenie wątroby typu A. Sprawdźmy to przypuszczenie. Pozostawiamy organopreparat Wątroba D4 podłączony do obwodu pomiarowego (teraz ten preparat będzie odgrywać rolę filtra) i podłączamy nozod wirusowego zapalenia wątroby typu A. Jeśli przy tym wskazanie przewodnictwa wraca do wyjściowych 80 jednostek, to przypuszczenie jest słuszne, jeśli zaś nie, to należy szukać innej przyczyny porażenia wątroby.